تهمت افسردگی بر طینت عاشق خطاست

ناله هرجا آینه گردید آزادی نماست

بی فنا مشکل که گردد دل به عبرت آشنا

چشم این آیینه را خاکستر خود توتیاست

شرم باید داشتن از شوخی آثار شرم

چون عرق بی پرده گردد لغزش پای حیاست

تا توان آزاد بودن دامن عزلت مگیر

موج را در هر تپش بر وضع گوهر خنده هاست

جام آب زندگی تنها به کام خضر نیست

درگداز آرزو هم جوش دریای بقاست

معنی دود ازکتاب شعله انشا کرده اند

هرکجا او جلوه دارد ناز هستی مفت ماست

هرکه را از نشئهٔ معنی ست سیری خامش است

ساغر لبریز اگر صدلب گشاید بی صداست

عالمی سرگشته است از اضطراب گریه ام

اشک من سرچشمهٔ د وران چندین آسیاست

می کند هر جزوم از شوق توکار آینه

خامهٔ تصویرم و هر موی من صورت نماست

گر برآید ازصدف گوهر اسیر رشته است

خانه و غربت دل آگاه را دام بلاست

کی پریشان می کند باد غرور اجزای من

نسخهٔ خاک مراشیرازه نقش بوریاست

اینقدر چون شمع از شوق فنا جان می کنم

باکمال سرکشی سعی نگاهم زیرپاست

نقش چندین عبرت از عنوان حالم روشن است

شعلهٔ جوالهٔ من مهر طومار فناست

بیدل از مشت غبار ما دل خود جمع کن

شانه ی این طرهٔ آشفته در دست هواست